En ineens werd alles een stuk duidelijker…
Daar zitten we dan, in de wachtkamer… “Wat denk jij Mick?“.
Mick staart voor zich uit en lijkt wel in een andere wereld.
“Ben ik wel klaar voor een meisje? Die lijken me zo teer.” zegt Mick.
“Nou daar komen we gauw genoeg achter!” zeg ik.
Een roze vermoeden
Na 15 minuten wachten worden Mick en ik opgeroepen door de echoscopist. “Komt u maar binnen, alles goed hier?! En, zijn we benieuwd naar wat het zal worden?” vraagt de echoscopist. “Aber naturlich! Ik heb zo roze vermoeden dat het een meisken is!” ratelt Mick. Ik moet lachen want Mick kan weer eens niet normaal spreken, de grapjas. Terwijl ik plaats neem op het ligbed bereid de echoscopist de apparaten voor. Hij smeert een soort gel op mijn onderbuik en drukt vervolgens met een soort laser apparaat tegen mijn buik.
En het is een …
Eerst laat hij ons het hartje horen. Dan zien we het gezichtje en dan de ruggengraat…”Alles ziet er goed uit. Hmm ik zie ik zie wat jullie nog niet zien en het is een… meisje.” zegt de echoscopist. Een meisje! ik wist het… “IK WIST HET! HET IS EEN MEISJE!” gilt Mick . Als ik niet beter wist, zou ik denken dat Mick niet helemaal 100 procent is. Hij gilde zo gard dat iedereen ons vastkon horen in de wachtkamer.
Wordt onze wereld nu roze?
Onderweg naar huis kan Mick nog steeds niet geloven dat we een meisje krijgen. Hij is helemaal in de wolken en noemt haar al ons prinsesje. Nu kunnen we eindelijk beginnen met gericht inkopen doen voor onze kleine wonder. Gaan we alles in het roze doen of wordt het toch een mix van alle kleuren?
Plaats een reactie