Mijn instinct zegt me dat het niet goed zit

Nog 5 dagen te gaan tot de echo. Ik werd op een vrijdagochtend wakker om naar mijn werk te gaan. Met een raar gevoel stond ik naast mijn bed. Je kunt het instinct noemen of overbezorgd, drama Queen etc., maar ik wist dat er iets niet goed was. Ondertussen op mijn werk, maakte ik me ernstige zorgen. “Zou het niet goed zijn?” “Stel ik me aan?” “Verbeeld ik het me?” Weer is het mijn beste vriendin die me overhaalt om stappen te ondernemen.

Ik bel gelijk na mijn werk om 16:00u de verloskundige. “Als jij denkt dat er iets niet goed zit, mag je gelijk komen. Dan kijken we of het hartje klopt.” Thank god! Als een malle ben ik naar haar toegereden… zweet handjes, zweet oksels… Wat was ik zenuwachtig, maar nog meer benieuwd hoe ‘het’ eruit zou zien.

Eenmaal daar aangekomen word ik gelijk geholpen. Door middel van een inwendige echo wordt er naar mijn baby gezocht. “Hm” zegt ze. “Wat wat”? Gaat er door mijn hoofd, maar ik zeg niks. Ik wacht rustig af. Plots zegt ze: “Of je bent nog lang geen circa 7 weken zwanger of het vruchtje is gestopt met groeien met ongeveer 4 of 5 weken.”

*Pff!* Echt niet wat ik wilde horen… Ze stelt me iets gerust, want het kan nog 2 kanten op gaan, 50/50, zegt ze. Daar kan ik wat mee toch? Ze pakt een laboratorium formulier, vinkt: “Zwanger” aan. Aanstaande maandag moet ik bloed laten prikken om te kijken op mijn HCG waarden overeen komen met mijn zwangerschapsduur. “Op woensdag ga je nog een keer, om te zien of het gestegen is in vergelijking met maandag.”

Dat weekend duurde erg lang! ‘s Avonds eventjes gehuild, maar mijn lieftallige vriend heeft me erg gesteund, opgevrolijkt en afgeleid.

Maandag… bloed prikken, wat haat ik naalden. Maar ja, je doet het toch hè? Hup snel naar mijn werk, goede afleiding. Half 5. De verloskundige belt me. Hartkloppingen zijn van de partij en mijn zweethandjes blijven ook niet achterwege. “Ik heb je bloeduitslag.” (Joh, waarom zou je anders bellen?) “Ja, en hoe ziet het eruit?”, vraag ik beleefd. “Hm” (komt ze weer, met haar hm) “Je HCG waarden zijn over de 23.000.” “Oké, is dat goed of niet goed?”, vraag ik haar.

Ik had het allang gegoogled natuurlijk, dus wist ik eigenlijk al dat het goed was, maar ze zei: “Aan de hand van wat ik heb gezien op de echo, komt het niet overeen… Het is niet logisch. Je moet er rekening mee houden dat het niet goed kan zijn, maar ik kan je er nog niet heel veel over zeggen.”

Ook wil ik dat je rekening houdt met een eventuele Mola zwangerschap. Er volgt een heel gesprek met de mogelijke uitkomsten en gevaren… We beëindigen het gesprek met een afspraak voor de volgende ochtend, gelijk om 9:00 uur. Ze wil met een collega nog een echo maken, we zijn al een paar daagjes verder…

Weer een rusteloze avond, achter de laptop om Mola zwangerschap te Googelen. Jezus, ik heb nog maar 6 maanden te leven, omdat ik dood ga aan de ergste ziekte genaamd kanker (volgens Google dan, hè).

Na een hele nacht slecht geslapen te hebben, is het dan eindelijk zover. Half 9, 5 over half 9… ja zo ging het echt… 9 uur! Daar liggen we weer, weer wordt er door middel van een inwendige echo gezocht naar onze baby. Ikzelf zie een klein vlekje dat knippert. “Ja!” zegt de verloskundige, “dat is het hartje”. Wat viel er een last van mijn schouders zeg… Onze baby leeft!