Wat hieraan vooraf ging. Om 3 uur ’s middags komt de wisseling van de wacht zich voorstellen. De nieuwe gynaecologe toucheert me opnieuw, ik heb één centimeter ontsluiting gekregen. Haar conclusie: het vordert wel, maar niet snel genoeg.
Haar voorstel is om met oxytocine te beginnen, maar vanwege de hartslag moet ik ook alvast rekening houden met eventuele keizersnede. Het beste is als ik nuchter blijf vanaf nu. Deze ronde duurt 3 uur, daarna kijken ze verder.
Ze koppelen de oxytocine aan mijn infuus, ik voel me wat angstig voor wat komen gaat. In mijn herinnering is de hoeveelheid op stand 1 van 10 gebleven, maar mijn man dacht dat het tot stand 6 gekomen is. Eerlijk gezegd is vanaf dit moment veel langs me heen gegaan, de pijn werd snel zeer intens.
Het voelt als een stormram tegen een gesloten poort
Rond 5 uur wordt het avondeten gebracht, kipsaté met bami. Mijn man kan het met smaak opeten, ik moet spugen van de krampen. Ik moet huilen van de pijn, maar de verloskundige stelt vast dat ik geen weeën heb en dat dit nog de werking van de pilletjes voor de ontsluiting zou moeten zijn.
Het voelt als een stormram tegen een gesloten poort. De gynaecologe begint uitleg te geven over pijnstilling. Mijn man probeert me wat te sussen en te steunen en zegt dat het geen schande is. De gynaecologe vertelt dat de ruggenprik eigenlijk nog de enige optie is, ze houdt sterk rekening met een keizersnede. De hartslag van de baby dipt vaker. Ik geef me over en vraag om een ruggenprik, de anesthesist wordt opgeroepen.
Om 6 uur ’s avonds besluiten ze om de oxytocine even te stoppen, zodat ik en de baby op adem kunnen komen. Rond 19 uur wordt een nieuwe ronde oxytocine gestart, de tijd begint te dringen, dus het infuus wordt vol opengezet. Het duurt niet lang voordat ik tegen het plafond schiet van pijn.
Haar hartslag keldert langduriger naar 60 bpm
Haar hartslag keldert langduriger naar 60 bpm. “Dat is niet goed” schiet door me heen. Voor ik het weet zijn ze met vier man naar binnen gerend. De beslissing is al genomen, het wordt een keizersnee. Terwijl dit uitgelegd wordt, hoor ik dat de anesthesist al in het halletje klaar staat. Hij wordt onverrichterzake teruggestuurd, ze willen een spinaal zetten in de OK, geen epiduraal hier in de kamer.
Nu gaat het snel. Er worden weeënremmers ingespoten en middeltjes tegen misselijkheid en braken. Iets voor trombose en volgens mij bètablokkers. Ondertussen rijdt mijn bed al door de gang. Een operatieschortje had ik vanmiddag al gekregen.
We staan bij de achteruitgang van de OK. Hij kijkt bezorgd, de verpleegster praat me bij. Ik hoor iemand zeggen dat ze er binnen een half uur moet, een chirurg moet nog uit een andere operatie komen. Het valt me op hoe ernstig iedereen is en het boezemt me angst in. Ik besef me heel goed op dit moment dat ik in zeer goede handen ben en geluk heb dat ik niet in andere omstandigheden leef.
Plaats een reactie