Het is kerst. Het kindje Jezus is geboren… gezonden door God, in de buik van Maria. Hoe mooi ik het verhaal ook vind en hoe enorm ik het wonder ook omarm, het verhaal doet me pijn…
Waarom is het ons na ruim zes jaar nog niet gegund? “Ben er niet zo mee bezig…” hoor je in mijn vriendinnengroep als enige reactie… ondertussen woest iedereen zwanger en heb ik echt het idee dat mijn gevoel en verhaal niet meer welkom zijn.
Afgelopen woensdag ben ik naar het ziekenhuis geweest, controle. Is alles in mij nog wel goed? Heb ik nog eitjes? Ziet de gynaecoloog iets raars? Hebben ze nieuwe tips? Kan ik nog iets doen?
Antwoorden waarop ik had gehoopt komen allemaal negatief uit. Niemand heeft een wonder waarop ik had gehoopt. Niemand kan en wil me een stap verder helpen, zonder dat m’n man actief deelneemt aan het proces. Behalve tussen de lakens duiken, wilt hij niet meebewegen voor onderzoeken… Mijn hoofd maakt weer overuren. Wat is de echte reden hierachter?
Ondertussen vraagt m’n ex of hij niet actiever mag deelnemen in het babyproces… De weegschaal lijkt toch steeds meer zijn kant op te vallen… Hoeveel mensen me dan ook zullen veroordelen.
