Ik probeer de spanning van me af te zuchten
Het is woensdag, dus mijn verloofde staat vroeg op om zijn twee kindjes op te halen bij zijn ex. Die zullen vandaag bij ons zijn. De oudste zit ’s ochtends nog op school, de jongste mag volgend jaar pas. Vrolijk komt ze een uur later binnen sprinten en ik krijg een dikke knuffel van haar.
De dag gaat verder zoals gewoonlijk. Dat onderbuikgevoel heb ik nog steeds, maar ik probeer de spanning van me af te zuchten. Hij ziet het aan me en komt regelmatig even knuffelen.
De baby schopt niet
Om half 3 valt het me op dat ik de baby nog de hele dag niet heb gevoeld. Normaal gesproken is het ’s ochtends al druk aan het schoppen en reageert het ook op het geluid van de kinderstemmen. Op zijn aanraden ga ik op de bank liggen met een dekentje op mijn buik.
Ik duw op wat verschillende plekken, maar er beweegt niks. Wel heb ik al heel de dag af en aan harde buiken. Ik begin nu echt ongerust te worden. De kindjes spelen onbezorgd buiten in de zandbak, hij kijkt naar binnen, ik schud mijn hoofd. Ik zie aan zijn gezicht dat hij nu ook ongerust begint te raken.
Met ziekenhuistas naar de verloskundige
Voor we het weten is het tijd om het eten te koken en eten we met zijn allen aan tafel. Het is warm weer en ze zijn lief geweest, dus ze mogen een ijsje eten op de bank als toetje.
We overleggen dat ik nu toch maar de verloskundige bel, dan kan ik eventueel meerijden met hem. Er blijkt net een wisseling van dienst, maar ik word teruggebeld en dan komen ze bij ons langs. Ik vertel het hem als hij de kinderen gereed maakt weer naar hun moeder te gaan. Hij knikt en dan stappen ze uit de deur. Met een hoop kushandjes lopen de kleintjes naar de auto, ik glimlach en blaas ze kushandjes terug.
Een half uur later word ik teruggebeld met de vraag of we naar de praktijk kunnen komen over drie kwartier. Ik stuur een sms, ik weet dat hij pas over een half uur thuis is, dat redden we net denk ik. Boven pak ik mijn ziekenhuistas, die ik de dag ervoor ingepakt had en naïeve als ik ben, de Maxi-Cosi. “Je weet het nooit”, zeg ik nog tegen hem als hij thuiskomt, maar hij herinnert me eraan dat een prematuur niet mee naar huis mag. Nu goed, tas mee en naar de verloskundige.
