Cadeautjes van gene zijde

Al sinds ik weet dat ik zwanger ben kijk ik uit de naar de eerste echo. Om zeker te weten dat de baby goed zit. Dat het niet weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wordt. Ook controleer ik continu het wc papier als ik naar de wc ben geweest of er niet een zweempje van bloed te zien is. Het ene moment ben ik er zeker van dat alles goed is. Het andere moment maak ik mij enorm zenuwachtig. En bij alles wat ik doe prent ik mijzelf in: niets wat ik nu doe, heeft invloed op de uitkomst van deze zwangerschap. Om mezelf een beetje gerust te stellen. Soms helpt het. Soms niet.

Om de spanning iets te verminderen besloot ik om mij weer tot mijn gidsen te wenden. (Gidsen zijn spirituele begeleiders.) Ik vroeg nogmaals om een teken, dit keer of dat alles goed zou verlopen. Ik sprak met hen af dat als er een witte veer op mijn pad kwam dat alles goed zou komen. En als ik een zwarte veer zag dan wist ik dat het niet goed zou komen. Ik wilde het gewoon weten.

Waar ik in mijn vorige zwangerschap absoluut niets wilde weten van dat het fout ging lopen (waar ik eigenlijk al een voorgevoel van kreeg, maar het in de wind sloeg), wil ik dat nu wel. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben. Ondanks dat ik nogal probeer de touwtjes in de handen te krijgen, heb ik toch een antwoord gekregen. Diezelfde dag nog liep ik langs een grasveld wat bezaaid lag met allerlei kleine witte veertjes. Dat zou toeval kunnen zijn. Maar later op de dag zag ik nog meer witte veren. Ik heb geen enkele zwarte veer gezien.

Aanstaande woensdag heb ik mijn allereerste echo bij de gynaecoloog. Ik ben dan 6 weken zwanger. Ondanks de tekenen van de witte veren ben ik nog steeds enorm zenuwachtig en kan ik niet wachten tot dat het zover is! Vandaag kreeg ik zomaar een mooi cadeau in mijn schoot geworpen. Ik werk in de zorg en ik ging met een cliënte naar het ziekenhuis omdat zij een buikecho kreeg.

Toen wij aan het wachten waren, zag ik een sticker met een röntgenwaarschuwing. Bij binnenkomst vroeg ik daardoor aan de radiologe of het schadelijk kon zijn voor een ongeboren kind. Uiteraard was dit niet het geval, omdat het een buikecho is zoals ze bij zwangeren ook gebruiken. De ruimte werd vroeger gebruikt voor röntgenfoto’s waardoor die sticker nog op de deur zat.

Nadat de radiologe klaar was met haar onderzoek, zei ze plotseling: “Je kan wel even liggen zo, om even te kijken.” Ik zei dat ik nog maar 5 weken zwanger was. Zij antwoordde dat je dan toch het hartje zou kunnen zien. Dus ik ging met bonzend hart op de onderzoekstafel liggen. En jawel, na 1 minuut zag ik een hartje kloppen in mijn baarmoeder. Ik was zo blij verrast dat ik bijna begon te huilen. Dit was de allereerste keer dat ik een hartje heb zien kloppen.

Ik vond het zo bijzonder dat de radiologe mij aanbood om te kijken naar mijn baarmoeder. Ik had het totaal niet verwacht. Ergens heb ik het gevoel dat mijn gidsen mij graag gerust willen stellen dat alles goed is. Dat mijn baby nu echt zal blijven in mijn buik. Ik ben enorm dankbaar voor dit mooie geschenk. Ook de radiologe ben ik dankbaar dat zij ondanks de drukte in het ziekenhuis mij een klein momentje van geluk schonk. En één ding dat zeker is, is dat ik niet meer twijfel of het wel goed zit.